Waar ken ik die meneer toch van? Natuurlijk! Aan het einde van de avond weet ik het: ik ken hem van dat chalet in Zwitserland, van die brochure van dat ondergrondse 5-sterrenhotel in St. Moritz, het dubbele woonhuis in Utrecht dat eruitziet als een enkele en van de ambassade in Ethiopië.
Hij is het in persoon, de creativiteit om niet twee keer eenzelfde ondergronds onderkomen te bouwen, maar een onvoorstelbare variant; de visie op hoe je eens de eerste-altijd de eerste, zorgt dat je het opnieuw flikt; het volkomen begrijpen van de klantcontext waardoor elk gebouw aanvoelt als een tweede huid; de compassie met economisch verloren landschappen die overigens best een stedelijk uiterlijk kunnen hebben.
Daarvan ken ik hem dus, de in elk woord dat hij spreekt evidente schepper van georganiseerde tegelijk organisch gebouwde landschappen Bjarne Mastenbroek.
Hoewel inwendig krachtig, heeft hij iets van een don quichotte als hij vertelt over z’n gevecht tegen de economische molens die hun machtige molenstenen zo ongeveer alle vastgoed laten vermalen dat het land rijk is. Hierdoor gegeseld lijken z’n paard, lans en hoed niet half zo imposant als een decennium eerder. Z’n medestrijders heeft hij al verloren in de onoverzichtelijke storm van het oprukkend nihilisme dat het vakgebied teistert. Desondanks creëert hij elke opdracht opnieuw iets prachtigs. Adembenemende constructies van een schoonheid om trots op te zijn. Blikvangers, non-blikvangers, bij nadere beschouwing altijd beklijvend. En hoopgevend, Bjarne doet in hoop. De hoop van een artiest, van wie de noodzakelijke performance ons iets wil leren, soms onopvallend opvallend, soms verstorend ruw. Misschien keert dat ooit het tij, komen we massaal tot inzicht en veranderen we van koers. Dan worden we als Bjarne, koersvast. Dan gaan we weer wonen, niet in een geldgebouw, maar in een leefomgeving. Daar ken ik hem van.
Geschreven door: Alfred van Alteren, deelnemer Leren van Diversiteit & Innovatie